وقتی به ادعای صحیح مسلم : عایشه از پیامبر اکرم جاسوسی می کند و از پیامبر اکرم کتک می خورد

حَدَّثَنِی هَارُونُ بْنُ سَعِیدٍ الْأَیْلِیُّ، حَدَّثَنَا عَبْدُ اللهِ بْنُ وَهْبٍ، أَخْبَرَنَا ابْنُ جُرَیْجٍ، عَنْ عَبْدِ اللهِ بْنِ کَثِیرِ بْنِ الْمُطَّلِبِ، أَنَّهُ سَمِعَ مُحَمَّدَ بْنَ قَیْسٍ، یَقُولُ: سَمِعْتُ عَائِشَةَ تُحَدِّثُ فَقَالَتْ: أَلَا أُحَدِّثُکُمْ عَنِ النَّبِیِّ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ وَعَنِّی، قُلْنَا: بَلَى، ح وحَدَّثَنِی مَنْ سَمِعَ، حَجَّاجًا الْأَعْوَرَ - وَاللَّفْظُ لَهُ - قَالَ :حَدَّثَنَا حَجَّاجُ بْنُ مُحَمَّدٍ، حَدَّثَنَا ابْنُ جُرَیْجٍ، أَخْبَرَنِی عَبْدُ اللهِ - رَجُلٌ مِنْ قُرَیْشٍ - عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ قَیْسِ بْنِ مَخْرَمَةَ بْنِ الْمُطَّلِبِ، أَنَّهُ قَالَ یَوْمًا: أَلَا أُحَدِّثُکُمْ عَنِّی وَعَنْ أُمِّی قَالَ: فَظَنَنَّا أَنَّهُ یُرِیدُ أُمَّهُ الَّتِی وَلَدَتْهُ، قَالَ: قَالَتْ عَائِشَةُ: 

أَلَا أُحَدِّثُکُمْ عَنِّی وَعَنْ رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ قُلْنَا: بَلَى، قَالَ: قَالَتْ: لَمَّا کَانَتْ لَیْلَتِی الَّتِی کَانَ النَّبِیُّ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ فِیهَا عِنْدِی، انْقَلَبَ فَوَضَعَ رِدَاءَهُ، وَخَلَعَ نَعْلَیْهِ، فَوَضَعَهُمَا عِنْدَ رِجْلَیْهِ، وَبَسَطَ طَرَفَ إِزَارِهِ عَلَى فِرَاشِهِ، فَاضْطَجَعَ، فَلَمْ یَلْبَثْ إِلَّا رَیْثَمَا ظَنَّ أَنْ قَدْ رَقَدْتُ، فَأَخَذَ رِدَاءَهُ رُوَیْدًا، وَانْتَعَلَ رُوَیْدًا، وَفَتَحَ الْبَابَ فَخَرَجَ، ثُمَّ أَجَافَهُ رُوَیْدًا، فَجَعَلْتُ دِرْعِی فِی رَأْسِی، وَاخْتَمَرْتُ، وَتَقَنَّعْتُ إِزَارِی، ثُمَّ انْطَلَقْتُ عَلَى إِثْرِهِ، حَتَّى جَاءَ الْبَقِیعَ فَقَامَ، فَأَطَالَ الْقِیَامَ، ثُمَّ رَفَعَ یَدَیْهِ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ، ثُمَّ انْحَرَفَ فَانْحَرَفْتُ، فَأَسْرَعَ فَأَسْرَعْتُ، فَهَرْوَلَ فَهَرْوَلْتُ، فَأَحْضَرَ فَأَحْضَرْتُ، فَسَبَقْتُهُ فَدَخَلْتُ، فَلَیْسَ إِلَّا أَنِ اضْطَجَعْتُ فَدَخَلَ، فَقَالَ: «مَا لَکِ؟ یَا عَائِشُ، حَشْیَا رَابِیَةً» قَالَتْ: قلْتُ: لَا شَیْءَ قالَ: «لَتُخْبِرِینِی أَوْ لَیُخْبِرَنِّی اللَّطِیفُ الْخَبِیرُ» قَالَتْ: قُلْتُ: یَا رَسُولَ اللهِ، بِأَبِی أَنْتَ وَأُمِّی، فَأَخْبَرْتُهُ، قَالَ: «فَأَنْتِ السَّوَادُ الَّذِی رَأَیْتُ أَمَامِی؟» قُلْتُ: نَعَمْ،فلَهَدَنِی فِی صَدْرِی لَهْدَةً أَوْجَعَتْنِی  ثمَّ قَالَ: «أَظَنَنْتِ أَنْ یَحِیفَ اللهُ عَلَیْکِ وَرَسُولُهُ؟»  ....

 

 از محمد بن قیس روایت است که روزی گفت: برای شما از مادرم عایشه بگویم؟ آنگاه گفت عایشه می گوید: شبی که رسول الله در خانه من بود،عبای خود را کنار گذاشت. کفش ها را بیرون آورد و نزدیک پاهایش گذاشت. کناره عبایش را روی رختخواب پهن کرد و دراز کشید. و به محض اینکه گمان کرد من خواب رفته ام، آرام عبایش را برداشت و به آهستگی کفش ها را پوشید، درب خانه را آرام باز کرد و خارج شد. سپس درب خانه را بست. من بلافاصله لباس ها را پوشیده، پشت سر ایشان به راه افتادم تا اینکه رسول الله وارد قبرستان بقیع شد. دست ها را بلند کرد و برای اهل بقیع بسیار دعا کرد. سپس بسوی خانه برگشت. من نیز برگشتم، هرگاه رسول الله - صلى الله علیه وسلم - آهسته راه می فرت، من نیز آهسته راه می رفتم و هر وقت تند راه می رفت من گام هایم را تند تر بر می داشتم و اگر می دوید من نیز می دویدم. بالاخره از وی سبقت گرفتم و پیش از وی به خانه وارد شدم و دراز کشیدم. رسول الله  وارد خانه شد و فرمود: ای عایشه چرا به نفس نفس افتاده ای؟ عرض کردم: خبر خاصی نیست. فرمود: جریان را برایم بگو یا اینکه خداوند آن را به من خواهد گفت. آنگاه عرض کردم: ای رسول خدا! پدر و مادرم فدایت باد. و جریان را برایش گفتم. فرمود: چیزی شبیه سایه که در پیشاپیش من حرکت می کرد، تو بودی؟ عرض کردم: آری. آنگاه با مشت به سینه من کوبید و من دردم آمد. سپس فرمود: تو گمان کردی که خدا و رسولش در حق تو ستم می کنند؟...

صحیح مسلم ج 669/2
 

 

این در حالیست که ابن تیمیه سفی متعصب در مورد خروج بدون رضایت زن از خانه می گوید :

 

َلا یَحِلُّ لِلزَّوْجَةِ أَنْ تَخْرُجَ مِنْ بَیْتِهَا إلَّا بِإِذْنِهِ وَلَا یَحِلُّ لِأَحَدِ أَنْ یَأْخُذَهَا إلَیْهِ وَیَحْبِسَهَا عَنْ زَوْجِهَا سَوَاءٌ کَانَ ذَلِکَ لِکَوْنِهَا مُرْضِعًا أَوْ لِکَوْنِهَا قَابِلَةً أَوْ غَیْرِ ذَلِکَ مِنْ الصِّنَاعَاتِ وَإِذَا خَرَجَتْ مِنْ بَیْتِ زَوْجِهَا بِغَیْرِ إذْنِهِ کَانَتْ نَاشِزَةً عَاصِیَةً لِلَّهِ وَرَسُولِهِ؛ وَمُسْتَحِقَّةً لِلْعُقُوبَةِ.

حرام است بر زن که بدون اذن شوهرش از خانه خارج شود ... و اگر بدون اذن از خانه خارج شود ، نافرمانی کرده و نسبت به خدا و رسولش عاصی شده و مستحق عقاب است.

مجموع الفتاوی ج 8 ص 370

 

و در همین حال باید توجه داشت که خداوند متعال در مورد کسانی که رسول خدا را ازار دهند اینگونه می فرماید :

 إِنَّ الَّذِینَ یُؤْذُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فِی الدُّنْیَا وَالْآخِرَةِ وَأَعَدَّ لَهُمْ عَذَابًا مُهِینًا
بى‏ گمان کسانى که خدا و پیامبر او را آزار مى ‏رسانند خدا آنان را در دنیا و آخرت لعنت کرده و برایشان عذابى خفت ‏آور آماده ساخته است. 

﴿۵۷﴾ احزاب 

 

ابن تیمیه در مورد کسی که پیار را ازار دهد می گوید: 

 قال ابن عباس: ...مؤذی النبی صلى الله علیه وسلم لا تقبل توبته إذا تاب

 توبه فردی که پیامبر را اذار واذیت میکند پذیرفته نیست حتی اگر توبه کند.

الصارم المسلول على شاتم الرسول ص47