آلوسی سلفی و واسطه قرار دادن پیامبر اکرم و خواندن خداوند به جاه و آبروی ایشان

وبعد هذا کله، أنا لا أرى باساً فی التوسل إلى الله تعالى بجاه النبی - صلى الله علیه وسلم - عند الله حیاً ومیتاً. ویراد من الجاه معنى یرجع إلى صفة من صفاته تعالى، مثل أن یراد به المحبة التامة المستدعیة عدم رده وقبول شفاعته. فیکون معنى قول القائل: إلهى أتوسل بجاه نبیک - صلى الله علیه وسلم -، أن تقضى لى حاجتى - إلهى أجعل محبتک له وسیلة فی قضاء حاجتى. ولا فرق بین هذا وقولک: إلهى أتوسل برحمتک أن تفعل کذا، إذ معناه أیضاً إلهى اجعل رحمتک وسیلة فی فعل کذا. بل لا أرى باساً أیضاً بالإقسام على الله بجاهه - صلى الله علیه وسلم - بهذه المعنى

و بعد از این همه، من در توسل به خداوند به وسیله ی جاه پیامبر در پیشگاه خدا چه در زمان حیات پیامبر و چه در زمان ممات ایشان مشکلی نمی بینم و مقصود از جاه آن چیزی است که به صفتی از صفات خداوند بر می گردد مانند آن که محبت تمام و کمال مقصود باشد که انتظار قبول شفاعت او و عدم رد آن می رود.پس معنای این کلام که «خداوندا به جاه نبی تو توسل می کنم که حاجتم را برآورده سازی» آن است که «خداوندا محبتت نسبت به پیامبر را وسیله ای برای برآورده ساختن حاجتم قرار می دهم» و فرقی بین این سخن و این که بگویی «خداوندا به رحمتت توسل می جویم که چنین کنی» نمی باشد چرا که معنایش آن است که خداوندا رحمتت را وسیله ای برای انجام این کار قرار می دهم.بلکه من مشکلی در قسم دادن خداوند به جاه پیامبر به این معنا نمی بینم.

الآلوسی البغدادی الحنفی، أبو الفضل شهاب الدین السید محمود بن عبد الله (متوفاى1270هـ)، روح المعانی فی تفسیر القرآن العظیم والسبع المثانی، ج7،ص 180، المحقق: ماهر حبوش، الناشر: مؤسسة الرسالة – بیروت، الطبعة: الأولى، 1431 ه 2010 م.